Als de vis gevraagd wordt in de boom te klimmen zal hij zich zijn leven lang een loser voelen. 

Ik zie zoveel klanten zo hard aan zichzelf werken. Het feit dat ze niet goed kunnen klimmen wijten ze aan blokkades, oude pijn of trauma uit welk leven dan ook.

De focus ligt op wat niet goed gaat. Om maar even bij de vis te blijven, dat klimmen dus. 

Wat nu als er aan jou gevraagd zou worden om een zwemtest te doen?

Dan ben jij dezelfde vis, met dezelfde trauma’s, pijn en blokkades. Allemaal onopgelost en aanwezig.

Heb jij jouw boosheid, pijn of verdriet wel eens uitgenodigd voor een kop thee of goed glas wijn? 

Ik was het na bijna 2 dagen zat om het steeds opnieuw weg te drukken. Dus deed ik de deur open en ging het niet meer uit de weg. Ik was verdrietig maar wilde nu wel eens weten waarom. 

Terwijl het voor mij duidelijk werd waarom ik mij, in een tijd waarin ik juist zoveel moois ervaar, verdrietig was, kreeg ik nog een inzicht. 

Oude pijn, verdriet of boosheid, dingen die niet fijn voelen of misschien in sommige situaties jouw gedrag beïnvloedden worden gezien als een soort gezwel wat je zo snel mogelijk moet verwijderen. Je wilt het niet accepteren. 

En daarmee accepteer jij jezelf niet.

Jij bent wie je bent met al jouw facetten. Jouw eigen donker en licht. Het hoort bij elkaar. Het maakt je heel en een bijzonder mens.

Je mag bepaalde dingen niet leuk, fijn of moeilijk vinden. Niet alles hoeft altijd maar geheeld of losgelaten te worden. Het is ook niet nodig om verder te kunnen groeien en ontwikkelen in dit leven.

Juist jezelf accepteren met jouw mooie en minder mooie kanten geeft een rust en vrijheid waar je zo naar verlangt.

Het is niet erg dat je anders bent of onzeker. Pas als jij het gewoon accepteert als een aard van jouw beestje (in plaats van het te willen veranderen) zal je merken dat het ook makkelijker wordt om mee om te gaan. Veel makkelijker dan ertegen vechten.

Ik bood mijn verdriet een plekje aan naast mij op de bank en accepteerde mijn eigen gevoel. Ze was er en vertelde mij haar verhaal. Een stukje van mij. 

Mijn kinderen volgen hun hart. Zij hebben op hun manier hun plek toegeëigend in de maatschappij. Tegen alle doemscenario’s in. Ik had gelijk. Ik had gelijk in wat ik in hun zag, in mijn manier van opvoeden en in mijn kennis. 

Mijn verdriet mocht er even zijn. Verdriet dat niemand sorry zegt. Sorry dat zij het zo mis hadden en ik het toch goed had gezien. Sorry dat ze oordelen en kritiek hadden, angst hebben gezaaid die nergens op was gebaseerd. Sorry dat het toch al zo zware pad, moeilijker hebben gemaakt door tegen te werken in plaats van te helpen.
Even zat mijn verdriet naast mij en mocht zij haar hart luchten. Ik accepteerde haar niet als een gezwel maar als een onderdeel van mij. Sloeg een arm om haar heen en troostte haar.

Door haar te accepteren was het gevoel van verdriet weg. Daarnaast vertelde zij mij ook iets heel erg moois waar ik weer iets mee kan.

Lief mens, je hoeft niets achter je te laten, op te lossen of weg te poetsen. Alle ervaringen maken jou wie jij nu bent. Het is wijsheid van jouw ziel. Heel, compleet en precies zoals je moet zijn. Het is jijzelf die het niet accepteert.

Als jij kan accepteren dat je soms onzeker bent, dat je dingen soms moeilijk vindt of anders doet, dat je niet kan kiezen of gewoon tegen de stroom in zwemt, wordt het leven lichter. Jij bent de enige die bepaald dat je wilt voldoen aan iets wat ooit door iemand is bedacht om wellicht een andere reden.

Want jij bent met al jouw wijsheid een geweldig en bijzonder mens. 

Beginnen de tekenen van verandering ook in jouw leven zichtbaar te worden? Voel je ze al aangekondigd in de wind? Ik ben heel benieuwd hoe de energie stroomt in jouw leven.

Lieve groet, Carina

SPIRITUALITEIT | LIFECOACH | KRISTAL TOLK

Ik help je als een baken, een vertaler van oude levenswijsheden naar jouw leven. Ik help jou de poorten open te zetten in jezelf naar sterke verbindingen met de magie en kracht in jou zelf. Het is tijd voor jouw forgotten skills…