Levenslessen komen vaak in een vermomming. En als je er middenin zit kun je al je energie en tijd spenderen om te blijven staan in de storm. Ik heb het ook jaren gedaan. Tot dat het kwartje viel.
De rode draad in al mijn levenslessen was mogen zijn wie ik was. Ze waren hard mijn lessen. Gepest worden op school, een roerige jeugd en relaties die alles overstemde. Ik deed alles om goed genoeg te zijn, mee te mogen doen en te proberen erbij te horen. Maar wat ik ook deed, het hielp kort of oppervlakkig. Gelukkig was ik niet, trots al helemaal niet.
Zo gevoelig als ik was, kwam alles hard binnen. Trok ik mijzelf in twijfel en schakelde een tandje erbij om mijn best te doen.
Nog steeds begreep ik mijn grootste levensles niet. Hij lag te dicht onder mijn neus. Ik accepteerde de gedachte dat ik waarschijnlijk een bijrolletje had gekregen in het toneelspel dat leven heet. Mijn antennes stonden gericht op anderen. Hoe zij het deden, hoe zij dachten en wat de verwachtingen waren. Om te voldoen.
Tot de laatste les op dit onderwerp.
Mijn zoon kreeg bovenop de diagnose Diabetes t1 ook de uitslag Autisme. In een tijd dat ik midden in een nare scheiding lag. Kwetsbaar, twijfelend aan mijzelf en de toekomst, midden in een storm.
Hij heeft mij de kans gegeven de grootste les te leren. Als ouder van een kind met autisme loop je in deze maatschappij tegen alles aan. Autisme is iets wat we het liefst in een donker hoekje zetten, niet over praten. Ze moeten het maar leren, want dat hebben ze in het latere leven nodig. Is wat je regelmatig hoort. Het ligt aan jouw skills als ouder. Je manier van opvoeden, niet kunnen loslaten, te beschermend, verzin het maar.
Het heeft even geduurd voordat ik erachter kwam dat wij niet de enige waren in Nederland.
Dat er veel meer kinderen en ouders zijn die, in deze welvarende maatschappij, in een hoekje waren gedrukt.
Alles wat de professionals van ons verlangde, elke hoogte van de lat, wij hebben ons aangepast en gestrekt om het te bereiken. Maar het lukte niet. Eerder omgekeerd. Mijn kind werd niet ‘normaal’ en zou nooit in het hokje passen. Hoe zeer er ook gedreigd werd, hoe heftig de vooruitgestelde doemscenarios ook waren.
En toen viel mijn kwartje.
Ik had alles geprobeerd telkens weer en niets werkte. Het verslechterde. Het punt kwam dat ik moest gaan staan. Voor mijn eigen visie, mijn eigen methode en vastberaden mijn eigen stappen maken. Ik moest luisteren naar mijn wijsheid en goed kijken naar mijn zoon.
Vanaf dat moment ging het stijgende lijn. En niet een beetje.
Ik werd getraind in grenzen stellen en ze bewaken. Getraind in mijn waarheid uitspreken en daarbij te blijven.
Een vertaling te maken, steeds weer, van die onvoorstelbare wereld die een kind met autisme ervaart. Een pure wereld. Een wereld die niet te vergelijken is met zoals jij en ik hem ervaren. Hij is zonder filter, zonder masker. Puur en eerlijk.
Deze kinderen zijn niet voor niets op deze wereld gekomen. Ze zijn geen foutje van de natuur, maar juist een heel bijzonder onderdeel van alle veranderingen die langzaam gaande zijn. Het moet anders. Milieu, zorg, onderwijs, omgaan met elkaar, natuur, dieren, en nog veel meer.
Daar waar onze maatschappij anderen kunnen dwingen zich aan te passen, een masker op te zetten, kan dat met deze kinderen gewoon niet.
Zij dwingen de maatschappij mee te veranderen. Ze kunnen niet anders.
Zij dwingen ons mensen anders te gaan denken door ons mee te nemen in hun wereld. Die niet eens zo heel erg vreemd is. Want hoeveel mensen zijn er hooggevoelig? Hebben moeite met alle prikkels maar zoeken daar in hun eentje hun weg mee omdat het niet aanvaardbaar is of zweverig?
Deze kinderen en ook die van mij, zijn zo mooi. Eerlijk, rechtuit, begaafd, wijs en enorm getalenteerd. Zij lopen eigen paden die niet begaand zijn. En leren ons te zijn wie we zijn. Niet onzeker te zijn omdat we niet in een hokje passen.
Maar onze eigen weg opeisen en stralen zoals een limited edition hoort te doen.
Zo maken wij op onze manier de wereld mooier en ben je krachtiger dan je zelf wel eens zou vermoeden. Want deze taak krijgen wij, ouders van een kind met autisme (onder andere) niet zomaar.
Sinds ik maling kreeg aan de dreigementen, de eisen en verwachtingen en ging geloven in mijzelf, veranderde de wereld om mij heen. Met ons gaat het beter dan ooit in ons leven.
Ik snap de werking van het wiel. En ben inmiddels zover dat ik het je graag uitleg.
Ik ben trots moeder te zijn van deze kinderen. Zou het niet anders willen.
