Heb jij een zaadje geplant? Misschien niet eens de afgelopen maanden, maar al veel eerder in je leven zonder dat je het eigenlijk wist?
Ik heb er wel meerdere gedaan. Na de scheiding van de vader van mijn kinderen wenste ik een webshop met spulletjes zoals de Happinez verkocht. Het heeft even geduurd, maar hij kwam er. Die webshop.
Ik kan nog wel meer voorbeelden geven.
Sommige zaadjes komen snel uit, andere hebben meer tijd nodig om te ontkiemen. Maar alles heeft een perfecte timing.
Er is 1 zaadje wat wel als een rode draad in mijn leven mij achtervolgt. Een zaadje dat meewaait met iedere wind en steeds weer in mijn tuin van verlangens land. In de hoop dat ik hem water durf te geven.
Zoals zo vaak met zaadjes kun je aan de buitenkant niet zien wat voor moois ze herbergen. Ze lijken saai, dor en onvoorstelbaar dat er echt iets bijzonders uit kan komen. Hoe weet zo’n zaadje wat het moet worden? Hoe weet het de weg?
Zaadjes van verlangen zijn niet anders als deze zaadjes. Ze weten. ‘Hoe’ geen idee, maar ze weten.
Ik heb hem, onbewust, toen ik net 6 jaar was, geplant in mijn tuin van verlangen.
Avondenlang kon ik op de bank zitten met een boekje. Lezen kon ik niet, maar wilde het zo graag. Dus keek ik letters.
Ik werd ouder en leerde zelf lezen en schrijven. En toen ik 12 jaar oud was had ik al zoveel boeken verslonden. Ik schreef mijn verlangen met een kroontjes pen met inkt. Niet in de woorden, maar ze vloeide als verlangen mee met het inkt.
Op een oude typemachine van mijn moeder schreef ik verhalen. Alsof ik een schrijver was.
De boeken bleven. Nog steeds zijn zij, samen met mooi papier en een pen een van mijn grootste liefdes. De geur, de bladzijden en een goed verhaal. Ik kan er geen genoeg van krijgen.
De verhalen werden minder. Mijn leven was een bumpy ride vol ervaringen. Ik deelde ze in mijn dagboeken. Schriften vol.
Hoe vaak ik wel niet heb gehoord: ‘Je zou een boek moeten schrijven’. Maar het kwam niet echt binnen. Want waarover dan? Maar het zaadje bleef rustig wachten totdat ik er eens serieus naar zou kijken.
Een aantal jaar geleden heb ik hem geplant. Heel bewust in mijn tuin van verlangens. Fluisterend gevraagd te gaan groeien en te laten zien wat voor moois zij verstopt.
Ik ging aan de slag met een schrijfcoach en maakte meerdere boekstarts. Het is het niet. Ik kwam steeds niet verder.
Bijna een jaar geleden ben ik nog eens gaan kijken naar het zaadje. Ik had in mijn tuin van verlangens een pad gelegd. Dwars over de plek waar ik mijn zaadje had geplant. Ze wilde groeien maar kon niet verder.
Die tegelspreuk ken jij misschien ook wel. Het is mijn zelf sabotage, mijn bescherming. De reden dat ik het toch niet doe.
Ik ben niet bang om te falen. Maar wel voor mijn licht. Wat als ik succes heb? Wat zijn dan de verwachtingen? Kan ik daar dan wel aan voldoen?
Misschien moet ik het beeld dat ik van mijzelf heb wel bijstellen. Misschien heb ik daarmee dan mijn talent of gave ontdekt. Mijn levensopdracht:
Schrijven. Inspireren tot vertrouwen en kracht.
Heel bewust heb ik vanaf november 2018 dit zaadje in een vrij stukje van mijn tuin gepland. Ik laat haar groeien op de fasen van de maan en voel hoe haar kracht sterker wordt. Ze groeit. Het verlangen in mij groeit.
Ik ben erachter dat ze groeit als ik luister naar mijn hart. Als ik luister en volg. Dat is haar voeding. Niets forceren, niet controleren en bepalen, maar meestromen met wat er aandient. Stukjes, flarden van verhalen, woorden die zachtjes landen.
De kristallenboxen hebben allemaal een verhaal. En zo word ik aan de hand genomen. Groei ik mee met dat zaadje wat ik heb gepland.
Mei is de maand van groei. Bomen komen uit, bolletjes staan al voluit te bloeien, bloesem laat haar mooiste kant zien. Uitbundig geeft het gehoor aan een invloed van klimaat. Laat zien! Het mooiste van jezelf!
Niet alleen liefde is voeding voor je verlangens. Ook dankbaarheid. Ieder verhaal wat zich in woorden ontvouwt en een kristallenbox omarmt geeft mij een gevoel van dankbaarheid.
Een zucht van voldoening. Een gevoel van thuiskomen. Het brandende verlangen in mij wordt dan zachter en minder onstuimig.
Heb jij al een zaadje gepland de afgelopen maanden? Een bewust zaadje waarvan je niet weet welke kleur het krijgt? Hoe de bloemen er exact uitzien, maar wel hoe het ruikt?
Heb je het laten meegroeien met de fasen van de maan?
Of ben je eigenlijk ook bang voor je eigen licht. Dat je het werkelijk kan. Of dat het consequenties meebrengt als je je verlangen leeft.
Alsof je toegeeft aan een snoeppot en niet meer kunt stoppen met eten.
Toch zijn deze sterke zaadjes belangrijk als je bij jouw plannetje in dit leven wilt komen.
Dus doe het stap voor stap. Stukje voor stukje meegroeien. Het zal je verbazen wat voor gevoel het geeft.
Lieve groet, Carina
