Ik sta in het bos. De kristalwezens wilde het al een paar dagen. Maar ik sta er eindelijk.
Met een paar Fairy Stones op zak. Ze moesten mee voor de diepe, krachtige verbinding met de aarde. Ergens op een fijn plekje zoek ik een boomstronk en ga zitten. De geur van de bomen en de vochtige aarde geven een kalmerend gevoel.
Ik hoef geen moeite te doen om verbinding te maken. Zij zocht mij, vroeg mij en ik volgde slechts haar roep.
Terwijl ik de zachte, ronde, witte Stones om mij heen neerleg op de aarde komt de communicatie pas echt op gang.
Voelen en horen zijn niet mijn heldere gaven. Maar via mijn zien en weten wist ik al van alle gevoelens van dit lichtwezen, onze aarde. De transformatie doet haar zeer, net als ons mensen. Ze laat mij een vlinder zien die bezig is uit haar cocon te komen. Worstelend, ploeterend en soms happend naar adem.
Maar net als bij de rups, ze moet. Ik weet dat ze moet. Ik weet dat WIJ moeten.
Beelden flitsen voorbij als een diaprojector op hol. Informatie in mijn systeem dat gewoon oplicht om ‘geweten’ te worden.
Ik maak ruimte in mij. Kristalwezens schuiven naar voren, draken krullen op aan mijn voeten en Merlijn en mijn oude volk kruipt naast mij op de stronk.
Let’s talk.
We moeten door, fluistert de aarde met een zachte, maar vastberaden energie. Er is geen weg terug. Het roer MOET om.
Niet volgend jaar, maar nu. Alles wat er gebeurt met het weer en het virus is een samenspel tussen aarde en kosmos. Het is geen kwestie van willen of niet, maar slechts tijd.
Oude patronen moeten worden doorbroken en de mens wil slechts haar oude leven terug. Op de oude voet verder, het liefst vergetend wat zij heeft geleerd in de tijden van lockdown, vergetend dat zij eindelijk een verbinding vond met zichzelf die ze zo lang kwijt was. Een tempo wat verlaagde, zodat er ruimte kwam voor reflectie. Deze tijd is geen toeval.
Want, zo fluistert zij mij in brokjes informatie en flitsende beelden toe, de mens moet verantwoordelijkheid gaan nemen voor haar leven. Ieder voor zich. Het niet uitstellen tot morgen of wachten op een ander. Nee, vandaag, nu, met alles wat je kan.
Tot in het diepst van mijn zijn voel ik haar vastberadenheid, voel ik haar energie van transformatie en bewustzijn.
De systemen die gebouwd zijn op oude energie, brokkelen af. Ze zullen niet meer werken. Oude energie is Force, denken dat je de dingen kan afdwingen. Dat de mens bepaald. De nieuwe energie laat zien dat je een onderdeel bent van de eenheid. Het reageert op intuitie, op authenticiteit en gevoel. Niet meer op ratio, dwang met geweld. Maar op basis van gelijkheid, openheid en respect. Alles is mogelijk, als je maar wilt. Verborgen belangen vertragen de transformatie. Maar de veranderingen in energie en trillingen gaan door. Ik aarde, werk met al mijn essenties samen met de kosmos. Stop met strijden om de ‘waarheid’, stop met verwijten en boosheid naar elkaar.
Sta op, geef elkaar een hand en doe het samen.
Daar zit ik op mijn boomstronk. Ik hoor de snelweg op de achtergrond razen. In de verte vliegt een vliegtuig over. Hier en daar ligt er zwerfafval tussen de struiken. Met een gevoel van dankbaarheid neem ik mij voor mijn verantwoordelijkheid nog meer vastberadenheid te nemen.
Ik ga je nog meer inspireren tot vertrouwen.
Vertrouwen je eigen verantwoordelijkheid te nemen. Niet meer uit te stellen tot een ander moment. Niet meer verschuilen achter angst maar vertrouwen op de magische, onzichtbare wetten van het leven. Ik blijf mijn wijsheid delen en nog duidelijker uitspreken dan voorheen.
Wil jij verantwoordelijkheid nemen voor je eigen leven? Dan heb ik een plekje naast mij, hier op de boomstronk. Dan werken we met de eenheid, magie en kristallen. Daarvoor kwam je op aarde.
Dit mooie, prachtige, wijze lichtwezen liet mij zien dat meneer Timmermans wel eens gelijk zou kunnen krijgen als het roer niet nu om gaat.
Ga jij staan voor je eigen leven, op je eigen plek? Ga jij je eigen magie aanzetten door je niet meer te laten weer houden door angst?
Laten we het samen doen..
Lieve groet, Carina
